In deze roman beleven we de stress en onzekerheid van veel mensen in Groningen. We voelen het trillen van de aarde. We wachten op de volgende beving, veroorzaakt door het boren naar gas. Toch gaat ook in deze angstige periode het leven door. We worden verliefd en we werken hard. En we zijn Groningers, dus we praten niet zo veel ...
Het laatste citaat in deze roman komt uit januari 2018. We zijn nu 2 jaar verder en voor de fictieve boerderij van Zwier, Trijn en Femke is waarschijnlijk geen oplossing gekomen. Net zo min als voor de rest van de door de aardgaswinning beschadigde boerderijen en woningen.

‘Kijk hoe het er hier bijstaat’, zegt Femke. ‘Hier moet
gevochten worden. Ze willen van ons af.’
‘En dat ga jij in je eentje tegenhouden?’, zegt Trijn spottend.
‘Ik wil er alles aan doen om te blijven boeren.’
‘En daar kun je mij niet bij gebruiken?’, vraagt Trijn.
‘Nee, want het is nooit goed wat ik doe. Jij wil het altijd anders.’