De Iraakse Semmier Karim vraagt asiel aan op Schiphol en komt in een vreemde situatie terecht. Hij kan beter zijn verhaal aanpassen, zo wordt hem geadviseerd. En dat is het begin van een lange procedure op weg naar een leven in Nederland. Maar liefst negen jaar leeft hij hier in afwachting van een verblijfsvergunning. En al die tijd mag hij niets doen. Zijn leven staat op pauze. Hij observeert zijn lotgenoten.

Ik leer nog een taal: het ‘Asielzoekers’. Dat is een
mix van Nederlands, Engels, Russisch, Arabisch,
Roemeens, Koerdisch, Somalisch, enzovoort. Een
voorbeeld: een asielzoeker wil zeggen dat er een
oude man op het gras zit. Hij zegt dan: ‘Gras met
een man zitten op het grijze haar.’ Of: ‘Oud gras zag
een man zitten.’ Soms klinkt het Asielzoekers wel
als een gedicht.